Στην σκηνή του θεάτρου της Αμπετείου, με την επίσημη στολή (μπλε σακάκι άσπρο πουκάμισο, γκρι παντελόνι και μπλε γραβάτα) τα μέλη της μαθητικής χορωδίας, οι τυχεροί, στα αριστερά της χορωδίας η Χατζηλία στο πιάνο και με το σύνθημα «ειπάν το όχι τα βουνά, οι κάμποι κι οι λόγγοι…» ένα από τα τραγούδια που με πολύ κόπο και προσπάθεια μας δίδαξε η Καθηγήτρια Ωδικής. Μια χορωδία όπου οι μαθητές χωριζόμασταν σε  πρώτη δεύτερη και τρίτη φωνή, κατά τη Δασκάλα μας, αλλά και σε άλλες φωνές κατ΄εμάς, όπως την…άφωνη φωνή (δηλαδή αυτός που δεν  είχε μάθει τα λόγια και απλά ανοιγόκλεινε το στόμα) τη… βουβή φωνή (δηλαδή αυτός που στεκόταν σαν άγαλμα) και άλλες παρόμοιες… φωνές.

Γράφει ο Γιάννης Μελαχροινούδης, Αμπετειανός και Πρόσκοπος

Το θέατρο της Αμπετείου με τον κατάλληλο διάκοσμο, η πλατεία κατάμεστη από γονείς που ήρθαν να καμαρώσουν τα παιδιά τους. Στην πρώτη σειρά, που ήταν πολύ κοντά στην σκηνή,  κάθονταν  οι επίσημοι -που ήταν αρκετοί-  καθώς και τα μέλη της Εφορείας της Αμπετείου. Το πολύ σοβαρό ύφος τους μας άγχωνε ακόμη περισσότερο. Η γιορτή αυτή ήταν η πρώτη  από τις σχολικές γιορτές της χρονιάς, ακολουθούσαν άλλες τρεις των Χριστουγέννων, της 25^ης Μαρτίου και της λήξης.

Σε αυτή την γιορτή, την γιορτή του «ΟΧΙ», γιορτάζαμε και την «σημαία» (γιορτή της Σημαίας). Δύο ποιηματάκια  για την σημαία,  με βασικό το all times classic του Ιωάννη Πολέμη. «Πάντα κι όπου σ’ αντικρίζω, με λαχτάρα σταματώ, υπερήφανα δακρύζω, ταπεινα σε χαιρετώ…», να απαγγέλλουν πανικόβλητοι μαθητές, πότε με επιτυχία, πότε με επεισόδια αμνησίας και  πότε με στόμφο και με θεατρικό overdose. Το σημαντικό στην «γιορτή της σημαίας» ήταν οι ανακοίνωση του Συλλόγου Καθηγητών της απόφασής τους για τους Σημαιοφόρους και τους παραστάτες  Δημοτικού και Γυμνασίου (παλαιότερα)  και Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου στα μετέπειτα χρόνια ναι πρόλαβα και τις δύο εποχές.

Μετά το πέρας της Σχολικής Γιορτής Σημαίας και «ΟΧΙ», έφτανε  η μεγάλη στιγμή. Η μπάντα από μαθητές, που ήταν και πρόσκοποι, «έπαιζε» ένα μονότονο «μαρς»,  αλλά που για μας ήταν κάτι σαν το «εμβατήριο του Ραντέτσκυ»(αυτό το έγραψα για να σας εντυπωσιάσω!) . Η μπάντα, λοιπόν, στην μέση της τεράστιας αυλής (μεγάλη αυλή για τους γνώστες) και οι μαθητές παραταγμένοι έτοιμοι για την παρέλαση. Η κεφαλή της παρέλασης, ήταν στο ύψος της αίθουσας των καθηγητών, το δε τέλος της έφτανε στην μεγάλη καγκελόπορτα στο Αραβικό Τμήμα, μια απόσταση 300 μέτρων περίπου γεμάτη μπλε σακάκια, γκρί παντελόνια και φούστες,  σημαίες και χαμογελαστούς μαθητές και μαθήτριες έτοιμοι να παρελάσουν μπροστά από τους επισήμους και τους γονείς τους «…ένα το δεξί, ένα, ένα δύο…», ο  Θεοδωρόπουλος και η Ε. Γεροντούδη (τότε Σουλούτα) οι γυμναστές μας  δίνουν το σύνθημα και αρχίζουν τα παλαμάκια ενθουσιασμού από τους υπερήφανους γονείς.

Την ίδια εβδομάδα η Ελληνική Κοινότητα Καΐρου μαζί με την Συντονιστική Επιτροπή Σωματείων καλούσε την παροικία στον Πανηγυρικό Εορτασμό της Επετείου του «ΟΧΙ». Μια εκδήλωση στο Ελληνικό Κέντρο όπου συμμετείχαν ΟΛΑ τα Σωματεία της παροικίας, Πανηγυρική ομιλία από διακεκριμένο μέλος της παροικίας ή Καθηγητή από τα Σχολεία ή και από μέλος της Διπλωματικής αποστολής, ποιήματα απαγγελίες από μέληΣωματείων και το κερασάκι στο τέλος παραδοσιακοί χοροί. Δεν υπήρχε κανένα κέρασμα και το Ελληνικό Κέντρο«ξεχείλιζε» από παροίκους. 

Ναι προς έκπληξη των νεότερων, τότε,  στην δοξολογία, τελευταία εκδήλωση εορτασμών,  που γινόταν στον Ι.Ν. Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης,  δεν είχαμε ούτε παρέλαση ούτε χορούς, αυτά είχαν προηγηθεί. Μια βδομάδα πριν πηγαίναμε ΟΛΟΙ στο Ελ Αλαμέιν, όπου εκεί τον πρώτο λόγω είχε η Ένωση Παλαιών Πολεμιστών και συμμετείχαν μαθητές από όλα τα Σχολεία,  οι Πρόσκοποι και μεγάλος αριθμός παροίκων. Πολύ μεγάλος ο αριθμός των συμμετεχόντων που δεν μπορούσε να χωρέσει στο χώρο του μνημείου και στεκόταν και εκτός, στην έρημο, ναι,  τότε στο Ελ Αλαμέιν υπήρχαν τα μνημεία και η έρημος μόνο.  Άλλες εποχές…

(ekkairo.org)