Με διθυραμβικά σχόλια, λεπτομερή περιγραφή και έντονο ενδιαφέρον, η κριτικός τέχνης Ρομπέρτα Σμιθ (Roberta Smith) παρουσιάζει, σε εκτενές άρθρο στους «New York Times», την εμπειρία της στην επίσκεψη της έκθεσης των 161 πρωτοκυκλαδικών αρχαιοτήτων της συλλογής του Αμερικανού συλλέκτη Λέοναρντ Στερν (Leonard Stern) στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης (The Met).

«Μην περπατήσετε πολύ γρήγορα γιατί μπορεί να το χάσετε. Επιβραδύνετε και προετοιμαστείτε να εντυπωσιαστείτε από τη μεγαλύτερη έκθεση αρχαίων γλυπτών από τα Κυκλαδικά νησιά που έχει δει ποτέ η Νέα Υόρκη. Το έργο έχει τίτλο ‘Κυκλαδική Τέχνη: Η Συλλογή Λέοναρντ Στερν με δάνειο από την Ελληνική Δημοκρατία’», αναφέρει η Σμιθ, η οποία, στη συνέχεια, δίνει τη δική της εικόνα από τον χώρο λειτουργίας της έκθεσης.

«Πέντε μεγάλες βιτρίνες, συνήθως με τρία ζευγάρια ραφιών η κάθε μία, καλύπτουν τον τοίχο, με τα εσωτερικά από κόκκινο φίλτρο να αναδεικνύουν το λαμπερό λευκό μαρμάρινο γλυπτό των 120 φιγούρων και αγγείων. Τα ράφια κυριαρχούνται από περίπου 70 μικρά, ζωηρά θηλυκά γλυπτά ή είδωλα, με μέσο ύψος περίπου 16 ίντσες και σε ένα σπάνιο κομμάτι που φτάνει λίγο πάνω από τέσσερα πόδια. Αυτά είναι η δόξα της Κυκλαδικής τέχνης, διακριτικά από τις στιλιζαρισμένες τους μορφές, τα σταυρωμένα τους χέρια και τα κενά πρόσωπα -εκτός από τις μικρές τριγωνικές μύτες-επίσης και από την απλοϊκή τους αισθησιακότητα και την αντηχούσα ηρεμία τους», τονίζει χαρακτηριστικά.

Υπενθυμίζεται ότι η συλλογή Λέοναρντ Στερν περιλαμβάνει 161 έργα που δημιουργήθηκαν στις Κυκλάδες κυρίως κατά την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού (περ. 3200 έως 2000 π.Χ.). Αντιπροσωπεύονται σχεδόν όλοι οι βασικοί τύποι και παραλλαγές των μαρμάρινων πρωτοκυκλαδικών ειδωλίων από την Υστερη Νεολιθική περίοδο έως το τέλος της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού, συμπεριλαμβανομένων των βιολόσχημων, των τύπου Πλαστηρά, των υβριδικών, των τύπου Λούρου, των προκανονικών, αλλά και των κανονικών, με παραλλαγές όπως οι Καψάλων, Σπεδού, Δωκαθισμάτων, Χαλανδριανής και Κουμάσας. Η συλλογή περιλαμβάνει, επίσης, σπάνια παραδείγματα, όπως ένα σύνθετο ειδώλιο πρώιμης παραλλαγής Σπεδού.

«Η παράδοση που ξεκινά με τους γλύπτες των Κυκλάδων συνήθως θεωρείται ότι φτάνει στο αποκορύφωμά της πολλούς αιώνες αργότερα, όταν οι απόγονοί τους από τη Χρυσή Εποχή επιτέλους φθάνουν σε μια ακριβή, αν και ιδανικοποιημένη αντιμετώπιση της ανθρώπινης μορφής. Αμφιβάλλω αν είμαι η μόνη που νομίζει ότι από αυτόν τον ιδανικοποιημένο ρεαλισμό έλειπε κάτι και ότι η γλυπτική παράδοση της Ελλάδας δεν ήταν ποτέ καλύτερη από τα χέρια των προγόνων της από τις Κυκλάδες», καταλήγει η Σμιθ, τονίζοντας πως τα εκθέματα «παραμένουν ανάμεσα στις πιο δημοφιλείς μορφές αρχαίας τέχνης».

(www.panhellenicpost.com)