ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Με την εξέλιξη της τεχνολογίας και των μέσων μεταφοράς, οι κοινότητες της Διασποράς έρχονται όλο και πιο κοντά μεταξύ τους, κάνοντας τον μικρό αυτό κόσμο ακόμα μικρότερο μέσω της ανταλλαγής ιστοριών μετανάστευσης, των βιωμάτων, της κοινής κληρονομιάς και της αγάπης για την πατρίδα.

Η βραβευμένη Ελληνοαυστραλή κινηματογραφίστρια Μαίρη Ζουρνάζη (Mary Zournazi) επισκέφθηκε πρόσφατα τα γραφεία του «Εθνικού Κήρυκα» στη Νέα Υόρκη και μίλησε για την ζωή της, τη δουλειά της, αλλά και το ντοκιμαντέρ που είναι «στα σκαριά», «Rembetika Blues».

«Το ‘Rembetika Blues’ είναι ένα ντοκιμαντέρ για τη δύναμη της μουσικής και αυτό μας κάνει ανθρώπους», ανέφερε στον «Ε.Κ.» η κ. Ζουρνάζη. «Η ρεμπέτικη μουσική ή αλλιώς τα ελληνικά μπλουζ είναι μια μουσική του δρόμου, μια μουσική των προσφύγων. Η ταινία εξερευνά την καρδιά και την ψυχή της ρεμπέτικης μουσικής μέσα από τις ανθρώπινες ιστορίες αγάπης, απώλειας και ύπαρξης», τονίζει.

Η ομογενής καλλιτέχνις έχει τις ρίζες της από την Μικρά Ασία και αποκάλυψε πως η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, για να μεταναστεύσει αργότερα στην Αυστραλία. «Ξεκίνησα να ενθουσιάζομαι με τα ρεμπέτικα λόγω της ιστορίας της και λόγω της προσωπικής μου σχέση με τη μουσική. Είμαι εγγονή προσφύγων που διέφυγαν από τη Σμύρνη μετά την καταστροφή της το 1922», λέει.

«Η ταινία ακολουθεί τα ίχνη της ιστορίας της γιαγιάς μου μέσα από εικόνες της καταστροφής της Σμύρνης το 1922 και της άφιξης των προσφύγων στο λιμάνι του Πειραιά, στην Ελλάδα. Καθώς η ταινία εξελίσσεται, ταξιδεύω πίσω στη Σμύρνη για να βιώσω μερικά από τα συναισθήματα και τις θύμησες αυτού του μέρους και της ιστορίας του. Η ιστορία συνενώνεται μέσα από την αφήγηση, τις συνεντεύξεις και τη μουσική, και επιθυμεί να αναδείξει το βάθος της του ανθρώπινου βιώματος των προσφύγων και την διαγενεακή σχέση της μνήμης και του τραύματος», σημειώνει η δημιουργός.

«Η ταινία μου παρέχει μια μοναδική προσέγγιση στα ρεμπέτικα και στο βίωμα των προσφύγων εξερευνώντας τη μουσική καθώς συνεχίζει να εξελίσσεται στην Ελλάδα και τη Διασπορά. Η ταινία επιχειρεί να ρίξει φως στα συναισθήματα, τα βιώματα και τις θύμησες των προσφύγων μέσα από τη μουσική και την ποίηση.

Επικεντρώνεται στις εμπειρίες των ανθρώπων από διάφορες ηπείρους σε όλο τον Κόσμο για να διερευνήσει το πρωταρχικό ανθρώπινο βίωμα της εξαναγκαστικής μετανάστευσης και της εξορίας. (Επιχειρεί) να βοηθήσει στην κατανόηση των συνθηκών και των τραυμάτων της ζωής χωρίς σπίτι και τι αυτό σημαίνει για τις ταυτότητές μας», επισημαίνει η Ζουρνάζη.

Η ταινία βρίσκεται στο στάδιο της παραγωγής και έχει ακόμα την ανάγκη χρηματικών πόρων καθώς πλησιάζει στην ολοκλήρωσή της, όπως ανέφερε η Ελληνοαυστραλή στον “Ε.Κ.”, προσθέτοντας ότι οι δωρεές γίνονται δεκτές από το “Documentary Australia Foundation” και πως πρόσφατα έλαβε χορηγία από τον μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα φεμινιστικού οργανισμού “Women Make Movies”, έναν από τους κορυφαίους διανομείς ανεξάρτητων ταινιών από και για γυναίκες.

Σε σχετική ερώτηση για τη διαδικασία παραγωγής της ταινίας, η Ζουρνάζη ανέφερε πως χρειάστηκαν δύο χρόνια γυρισμάτων και έρευνας, όπως και ταξιδιών από και προς την Ελλάδα, τις ΗΠΑ και την Αυστραλία, για να τονίσει ότι ευελπιστεί να ολοκληρώσει το ντοκιμαντέρ μέχρι το τέλος του έτους.

Τα ρεμπέτικα είναι η αστική μουσική των φτωχών και των περιθωριοποιημένων ανθρώπων, εξελίχθηκε μέσα στον χρόνο και συνεχίζει να εξελίσσεται μέσα από το έργο των σύγχρονων καλλιτεχνών. Το 2017, το ρεμπέτικο εντάχθηκε στον κατάλογο της της Αϋλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας της UNESCO.

Οπως σημείωσε και η Ζουρνάζη, “η μουσική ενώνει τους ανθρώπους> και η ταινία <παρέχει μια άμεση και έγκαιρη συζήτηση για αυτό που μας κάνει ανθρώπους”.

“Πάνω από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες κατέφθασαν στην Ελλάδα μετά την καταστροφή της Σμύρνης το 1922, και, από το 2015, πάνω από 1,5 εκατομμύριο πρόσφυγες έχουν φτάσει στην Ελλάδα από την Συρία και άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής”.

Το πρώτο ντοκιμαντέρ της Ζουρνάζη, το “Dogs of Democracy” (Σκυλιά της Δημοκρατίας>, το οποίο είχε κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης το 2017, παρακολουθεί τη ζωή στους δρόμους μέσα από τα μάτια των σκυλιών και τα βιώματα των ανθρώπων. Πρόκειται για μια ταινία για τα αδέσποτα σκυλιά της Αθήνας και τους ανθρώπους που τα φροντίζουν, η οποία το 2017 έλαβε το βραβείο “Πνεύμα Ακτιβισμού” στο “Nevada Women’s Film Festival” και του καλύτερου ντοκιμαντέρ στο “2017 Imagine This: Women’s International Film Festival” στο Μπρούκλιν.

(www.ekirikas.com)